Przerwa na kawę lub przerwę w samochodzie

Wciąż mam żywe wspomnienia pierwszych dni i miesięcy po przyjeździe do Australii. Kiedy przyjechałam, mój angielski był na poziomie podstawowym, co dało mi wystarczające umiejętności do komunikowania się z innymi, ale przede wszystkim przysporzyło mi bólu głowy i frustracji, ponieważ nie byłam w stanie zrozumieć wszystkiego, czego chciałam lub wyrazić tego, co chciałam powiedzieć. Niedługo po moim przyjeździe jedna z sióstr z mojej społeczności towarzyszyła mi w przejażdżce wokół posiadłości, w której mieszkaliśmy, dając mi trochę praktyki przed zdaniem egzaminu na prawo jazdy. Gdy zbliżaliśmy się do rogu, musiałam jechać za szybko, ponieważ krzyknęła: Przerwa! Przerwa! Zatrzymałam się wkrótce po skręcie i zapytałam ją: „Po co nam przerwa, skoro dopiero zaczęliśmy lekcję?”. To był czas wielu innych lekcji na temat więcej niż jednego znaczenia niektórych słów i niektórych słów będących zarówno rzeczownikami, jak i czasownikami.

Pamiętam, jak prowadziłam samochód, słuchałam wiadomości i próbowałam zrozumieć prognozę pogody. Wszyscy mówili za szybko i było za dużo słów, których nie znałam. Jak tylko wracałam do domu, czytałam prognozę w wiadomościach lub oglądałam w telewizji, żeby porównać, co zrozumiałam i jakie były nowe słowa. Moje pierwsze studia w TAFE były wyzwaniem nie tyle ze względu na treść, której się uczyłam, ale po prostu dlatego, że musiałam pracować ciężej niż ci, dla których angielski jest pierwszym językiem, żeby móc wchodzić w interakcje z innymi, przesyłać zadania i wykorzystywać wiedzę w miejscu pracy. Jedna z moich najbliższych przyjaciółek, którą poznałam podczas studiów, upewniła się, że ćwiczę angielski, po prostu zadając mi (myślę, że z ciekawości, a nie w celu doskonalenia języka) kilka pytań o życie zakonnicy, moją wiarę i wspólnotę.

Pierwszą książką, którą przeczytałam po angielsku, były „Opowieści z Narnii”. Strona po stronie uczyłam się nowych słów, budowy zdań i innych rzeczy. To nie była (i nadal nie jest) łatwa przejażdżka. Niektórzy ludzie, jak mój przyjaciel, słuchali mnie i zawsze próbowali zrozumieć, co chciałam powiedzieć. Bywały chwile, kiedy ludzie mówili dość nagle „Nie rozumiem cię”. Były i będą zabawne sytuacje i takie, które przynosiły mi najwięcej zażenowania i frustracji tylko z powodu źle wymówionych słów. Zawsze mówiłam: „pościel” zamiast „prześcieradła”, po prostu martwiąc się, że nie zostanę oskarżona o przeklinanie na kołdrę?.

W niektórych miejscach pracy musiałbym „parafrazować” to, co usłyszałem od moich przełożonych, aby upewnić się, że dobrze zrozumiałem, czego się ode mnie oczekuje. W mojej pracy pisemnej bardzo często prosiłem o korektę, żartując z jednym z moich przyjaciół, że istnieje potrzeba „odpolerowania” mojego angielskiego, co oznaczało poprawianie gramatyki, która zawsze jest dotknięta strukturą mojego pierwszego języka, polskiego.

Wszystkie te językowe przygody wymagały wytrwałości i cierpliwości, aktywnego słuchania i czasami dużego poczucia humoru. Nawet modlitwa po angielsku była dużym wyzwaniem.

W tym blogu możesz czasami się uśmiechnąć, widząc, że przyimki w moim tekście nie są na właściwym miejscu lub niektóre zdania są trochę niezręczne. Taki jest mój sposób mówienia i pisania i taki jestem.

Język to coś więcej niż kod symboli tworzących słowa pisane i mówione w określony sposób. Język to zdolność do komunikowania się za pomocą słów, ale także za pomocą naszego ciała i wyrażanych emocji. Uczymy się siebie nawzajem za pomocą języka. To jest to, kim jesteśmy i skąd pochodzimy. Dzisiaj jestem wdzięczny Bogu za umiejętność czytania, pisania i mówienia po angielsku.

Miłego dnia!

Siostra Grace